Gezichtsverlies

Soms denk je: "als ik dit allemaal van tevoren geweten had, dan had ik het nooit gedaan". Ik denk dat nu.

Gisteren zijn we wezen raften. Het begon allemaal hartstikke goed, met een gezellige guide en uitstekende instructies. De omgeving was schitterend en het beloofde een leuke dag te worden. Bij het raften zouden we langs een paar 'wilde' stukjes komen, maar daar hoefden we ons niet druk om te maken, zei mr Guide.

Dus bij het eerste stukje maakten we ons niet druk, volgden we nauwgezet zijn aanwijzingen en waren we eigenlijk wel vol vertrouwen. De boot trok echter zijn eigen plan, waardoor we tegen een rots aankwamen en ondersteboven in de rivier eindigden. Regel nummer een op zo'n moment is "don't panic", maar zie dat maar eens voor elkaar te krijgen als je slechts omgeven wordt door bruisend bruin water en geen idee hebt of je nou onder de boot ligt of niet. Gelukkig kwam ik al snel weer boven water en dat was letterlijk en figuurlijk een opluchting, totdat ik 'gered' was door een ander raftteam en ik me in de boot helemaal te pletter schrok.

Mijn lenzen.
Die waren allebei weg.

Op zo'n moment kan je twee dingen doen: of je gaat op je strepen staan (in mijn geval zou ik waarschijnlijk naast mijn strepen gaan staan omdat ik ze niet meer zie, maar soit) en eisen dat niemand het water uit mag voordat die lenzen gevonden zijn. Of je ziet in (ook zonder lenzen) dat je dit verllies zal moeten dragen, omdat de kans dat ze gevonden worden nog veel kleiner is dan de kans dat Pasen en Pinksteren ooit op dezelfde dag gaan vallen. Ik koos dus voor het laatste.

Maar o, wat baalde ik. En wat voelde ik me rot en verdrietig. Ik vervloekte dat hele raftgebeuren met grote passie en ben de rest van de tocht ook niet meer meegegaan. De rest van de dag was ik zo chagrijnig als maar zijn kan. En mensen die op zo'n moment zeiden dat ze het wel snapten omdat ze ook -5 hadden, die kon ik wel wat aandoen. Ik zou willen dat ik -5 had, potdikkie, dus dat is echt geen opsteker op zo'n moment.

Nu moet ik de laatste week met bril door Canada. Dat is niet leuk, ik vind mezelf met bril gewoon stom en ik zie er veel te weinig mee. Daar is niks leuks aan. Bovendien heb ik altijd het idee dat anderen naar me kijken alsof ze Lijpe Lotje zien lopen, vers ontsnapt uit het gesticht. Maar ik weet ook wel dat dat meer in mijn hoofd zit dan dat het de realiteit is.

Nieuwe lenzen zijn inmiddels besteld. Ik vraag me nog steeds af hoe de giro 555-actie loopt, want mensen, dit soort grapjes kosten mij echt kapitalen. Als het niet zo van de grond wil komen, moeten jullie het ook eerlijk zeggen hoor. Even goede vrienden, maar dan hoop ik wel dat iemand een Mc Donald's beker voor me wil fiksen zodat ik op Den Haag Centraal kan gaan bedelen.

Nou ja, misschien is het beter als ik de mensen van de verzekering alvast vraag om hun posities in te nemen. Want er gaat gedeclareerd worden, mind my words.

Nee, mijn vakantie is even niet heel tof. Gisteren heb ik zelfs even serieus overwogen om eerder naar huis te gaan, maar ja, dat zou dan gezichtsverlies in optima forma zijn. Ik kan heel veel hebben, en dit kan er dan ook nog wel bij.

Maar als ik dit allemaal van tevoren geweten had...