Buitenlui - Eros en de eenzame man

Het is zover: er zijn definitieve keuzes gemaakt.
Het was niet gemakkelijk en het is ook niet overal goed afgelopen. Dat wil zeggen: voor Jan ziet het er nu somber uit, maar dat lossen we wel op.

Ingrid vs Ingrid
In Denemarken lag het er al weken dik bovenop dat de keuze op Ingrid zou vallen. De vraag was alleen welke. Voordat Johan zijn keuze maakte, hield hij met kleine Ingrid een peeklutspicknick in de melkput. Zelden zag hutspot er zo smerig uit. Ook omdat de melkspetters en koeienvlaaien in het rond vlogen, terwijl zij die stamp naar binnen metselden. Nog nooit vertoond, zelfs niet in BZV. Gadver tot de macht oneindig. Ik hoef de komende decennia even geen hutspot meer.

Maar toen kwam iets wat bijna nog erger was: jankende Johan.
Eerst jankte hij tijdens een monoloog voor de camera.
Daarna jankte hij tijdens zijn liefdesverklaring aan kleine Ingrid.
Tot slot jankte hij omdat hij Daisy-Ingrid naar huis moest sturen.

Ik heb het niet zo op jankende mannen. Laat ik daar maar eerlijk over zijn.
En in dit geval was het helemaal erg, want Johan heeft echt een heel irritant huiltje. Ondanks de waterlanders praatte hij gewoon door, waardoor hij klonk alsof hij een heliumballon had leeggezogen.

Hoe dan ook, Daisy-Ingrid zit weer lekker in haar bus en in de schuldsanering. Kleine Ingrid is de huishoudster, wasvrouw, boerin en (visualiseer dit niet) minnares van ons Johan.

Romance en France
Blijkbaar maak je de beste keuzes met een goedgevulde maag, want ook bij Jos werd er eerst gegeten en toen gekozen.

Hoezeer Jos eerder ook beweerde nog niet verliefd te zijn, gisteravond was hij dat ineens wel. Wat kan er in korte tijd toch veel gebeuren. Leonie en Saskia waren allebei gespannen voor het keuzemoment.
Iedereen dacht dat hij voor Leonie zou gaan. Ik dacht het ook, maar ik hoopte van niet. Ik vind Leonie namelijk een dommige barbiepop extraordinaire. Te lekker, te “kijk mij eens”, te aanstellerig. Gewoon, TE.
Misschien vond Jos dat bij nader inzien ook. Hij koos voor Saskia, en ik gilde mijn goedkeuring door de kamer (maar echt).

Hij zei het in een van de eerste afleveringen al: van een mooi bord kan je niet eten. Dat is gelul, van een mooi bord kan je best eten. Maar een minder sjiek bord eet makkelijker. En dat is Saskia. No-nonsense en toch heel leuk.

Bij het afscheid zei Leonie: “Adios”. Ik hoorde “Adi-Jos”.
Als dat expres was, heeft ze een complimentje verdiend. Daarom hoop ik dat het niet expres was.
Jos en Sas gaven elkaar de eerste kusjes en zodra Yvon en de camera’s weg waren doken ze het bed in, om al die sexperimentjes van de afgelopen weken met een mooi praktijkexamen te bezegelen.

Benedenwinds zweven
Op Bonaire was het weer eens een vage toestand. Aletta, Jan en Patrick zijn zulke zweefkezen dat wat ze gisteravond zeiden afketste op mijn hersenen. Ik hoorde ze praten, maar alles wat ik verstond was “Bla bla bla”.

Een paar dingetjes heb ik wel opgepikt. Ten eerste: Aletta heeft een keer of vier, vijf het woord “gezelligheid” gebruikt. Ik begin te vermoeden dat het in haar wereldje iets anders betekent dan op de rest van de globe. Misschien zegt zij wel “Gezellig-geit” waar wij “Gezelligheid” zeggen, dat zou al een heleboel verklaren.

Waar ik Patrick vorige week nog bejubelde om zijn padvindershart, was hij gisteren echt een watje. Hij zat zich aan te stellen als een zeikerige clichévrouw. Verschrikkelijk!
Jan deed een poging om zijn gevoel te verwoorden. Hij zei: “Ik kan er wel mee leven en dat is al heel wat.” Als je zoiets zegt over hardnekkig zwemmerseczeem: oké. Maar verder? Niet doen. Gewoon niet doen.

Maar wat je vooral ziet op Bonaire, zijn drie mensen die misschien wel willen maar gewoonweg niet durven. Die met al dat gezweef mijlenver bij hun gevoel vandaan zijn gefladderd.
Aletta’s keuzemoment komt eraan en ik heb werkelijk geen flauw idee wie de gelukkige wordt.

Jan
In Canada zaten ze met de patstelling. Jan wilde Juud, maar Juud wilde naar huis.

Jan wist Juud te vermurwen om toch nog even blijven.
Om het leuk te maken moest Gluut d’r uut, want zij was een storende factor. Dus: ophoepelen. Een wijs besluit van Jan.

En toen gingen ze dus proberen om het leuk te hebben samen. Wat kansloos was, want Juud met haar chagrijnige harses had er helemaal geen zin in. Ze toonde zich net zo’n zeikerige clichévrouw als Patrick.

Laat ik het kort samenvatten: Jan deed z’n best, maar Juud had teveel nootjes op haar zang.

Dus toen ging Juud ook weg en nu is Jan alleen.
Dat vind ik sneu voor hem, want hij heeft het hartstikke goed aangepakt. O zo. Ik vind Jan nog steeds leuk, en lief, en stoer. En ook heel dapper.

Ik moet nu besluiten of ik alsnog een mail naar Jan ga sturen, en wat ik dan ga schrijven.

Dat ik alle gluten eet die er bestaan. Dat ik geen nootjesfetisjist ben. Dat ik voor hem bereid ben om élke avondmaaltijd te verrijken met gebakken spekjes – behalve de hutspot omdat ik dat niet meer eet. Dat ik geen zeikwijf ben en ook niet veel te aanwezig. Dat ik het niet erg vind als er een baby op mijn hand sabbelt.
Dat ik alleen soms een beetje moeite heb met de douaneformaliteiten in Canada, maar dat we dat probleem wel tackelen.

Volgende week zien we de eerste (steden)trips en de keuze van Aletta.
En over een poosje de spin-off van dit BZV-seizoen. Jan & An.